Aktualności

17 czerwca 2020 r.

Z wielką radością informujemy, że troje naukowców z Uniwersytetu Zielonogórskiego otrzymało nominacje profesorskie. Poniżej prezentujemy Ich sylwetki.

Prof. Bogumiła Tarasiewicz - śpiewaczka i muzykolog – jest absolwentką Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu w klasie śpiewu solowego Ewy Werki i Bożeny Karłowskiej oraz muzykologii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu pod kierunkiem prof. dra hab. Jana Stęszewskiego. W 1999 roku uzyskała kwalifikacje I stopnia w dziedzinie wokalistyki w Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, a w roku 2012 stopień doktora habilitowanego sztuki muzycznej w dyscyplinie artystycznej wokalistyka na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. 
 

Jest uznaną interpretatorką XIX i XX-wiecznej liryki wokalnej. W swoim dorobku ma kilkaset koncertów, w tym wiele recitali. Występowała w b. ZSRR, Niemczech, Francji, Szwajcarii, Włoszech, Watykanie, na Litwie, w Czechach, Austrii i Wietnamie. Nagrała  m.in.: trzypłytowy album Zygmunt Noskowski – Complete Songs (Acte Prèalable 2018) będący światową premierą tego repertuaru, Cykle wokalne Modesta Musorgskiego (DUX 2008), Stanisław Niewiadomski – Pieśni (Polskie Nagrania MUZA 2007), Pieśni dla dzieci Witolda Lutosławskiego (Polskie Nagrania MUZA 2006) oraz Pid obłaczkom jawir pochyleny z pieśniami łemkowskimi (Lubuskie Biuro Koncertowe 2005). Jako śpiewaczka podejmuje zadania naukowe dotyczące interpretacji dzieł wokalnych. Jest autorką monografii Modest Musorgski – cykle wokalne. Od analizy do interpretacji artystycznej (Poznań 2011), wielu artykułów dotyczących tej tematyki oraz redaktorem publikacji Muzyka wokalna. Dzieła, wykonawstwo, konteksty (Poznań 2008).
 

W swojej działalności naukowej szczególnie wiele uwagi poświęca zagadnieniom emisji głosu w mowie i śpiewie. Wypracowała autorską metodę kształcenia głosu, którą jako spójną koncepcję przedstawiła w publikacji Mówię i śpiewam świadomie (Universitas, Kraków 2003). Tę pozycję wydawnictwo uznało za bestseller (wielokrotne wznowienia i nakład ponad 12 000 egzemplarzy). Uczestniczyła w kilkudziesięciu konferencjach, w tym w wielu międzynarodowych. Prowadziła warsztaty z techniki wokalnej i mistrzowskie kursy zarówno ze śpiewu klasycznego, jak i śpiewu białego. 
 

Jej pasją jest wokalistyka w różnych stylistycznych odmianach. Od wielu lat zgłębia tajemnice głosu ludzkiego i zajmuje się kształceniem wokalnym. Jest cenionym nauczycielem akademickim, związanym z zielonogórskim środowiskiem akademickim od 1990 roku. Jako konsultant wokalny współpracuje z Chórem kameralnym UZ Cantus humanus.  Była trenerem wokalnym drużyny Urszuli Dudziak w Bitwie na głosy, telewizyjnym muzycznym show, prezentowanym kilka lat temu w II programie TVP. Wypromowała trzech doktorów. Współpracuje z wiodącymi uczelniami artystycznymi w Wietnamie (Hanoi, Ho Chi Minh, Thanh Hoa), prowadząc master class.
 

Od 1998 roku prowadzi Lubuskie Biuro Koncertowe, którego jednym z głównych obszarów działalności są cykliczne koncerty edukacyjne dla dzieci i młodzieży. W tym zakresie jej firma należy do najprężniej działających w kraju. Rocznie organizuje blisko 4 000 koncertów. Jest inicjatorką wielu artystycznych inicjatyw (m.in. Uniwersyteckich Koncertów Kameralnych ARS LONGA, Uniwersyteckich Wieczorów Wokalnych). 


Jest jedynym w Polsce etnomuzykologiem zajmującym się tradycyjną muzyką polskich Łemków, m.in. autorką obszernej monografii Wesele łemkowskie – obrzęd i muzyka. Tradycja a współczesność (Legnica 2009), współautorką dwujęzycznej polsko-łemkowskiej publikacji Śpiwanky Baby Olhy/Pieśni Babci Olgi (Legnica 2010) oraz redaktorem tomu Łemkowie – wczoraj, dziś, jutro… (Legnica 2011). 

Za swoją działalność otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Edukacji Narodowej oraz dziesięć nagród Rektora Uniwersytetu Zielonogórskiego.

Dnia 11 maja 2020 r. postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy otrzymała tytuł profesora sztuki.
 

Prywatnie od ponad trzydziestu lat jest żoną Rafała Ciesielskiego i mamą Dobrochny. Uwielbia morze, a jej największą pasją są kwiaty i ogród.

 

Prof. Bogumiła Tarasiewicz - śpiewaczka i muzykolog – jest absolwentką Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu w klasie śpiewu solowego Ewy Werki i Bożeny Karłowskiej oraz muzykologii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu pod kierunkiem prof. dra hab. Jana Stęszewskiego. W 1999 roku uzyskała kwalifikacje I stopnia w dziedzinie wokalistyki w Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, a w roku 2012 stopień doktora habilitowanego sztuki muzycznej w dyscyplinie artystycznej wokalistyka na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. 
 

Jest uznaną interpretatorką XIX i XX-wiecznej liryki wokalnej. W swoim dorobku ma kilkaset koncertów, w tym wiele recitali. Występowała w b. ZSRR, Niemczech, Francji, Szwajcarii, Włoszech, Watykanie, na Litwie, w Czechach, Austrii i Wietnamie. Nagrała  m.in.: trzypłytowy album Zygmunt Noskowski – Complete Songs (Acte Prèalable 2018) będący światową premierą tego repertuaru, Cykle wokalne Modesta Musorgskiego (DUX 2008), Stanisław Niewiadomski – Pieśni (Polskie Nagrania MUZA 2007), Pieśni dla dzieci Witolda Lutosławskiego (Polskie Nagrania MUZA 2006) oraz Pid obłaczkom jawir pochyleny z pieśniami łemkowskimi (Lubuskie Biuro Koncertowe 2005). Jako śpiewaczka podejmuje zadania naukowe dotyczące interpretacji dzieł wokalnych. Jest autorką monografii Modest Musorgski – cykle wokalne. Od analizy do interpretacji artystycznej (Poznań 2011), wielu artykułów dotyczących tej tematyki oraz redaktorem publikacji Muzyka wokalna. Dzieła, wykonawstwo, konteksty (Poznań 2008).
 

W swojej działalności naukowej szczególnie wiele uwagi poświęca zagadnieniom emisji głosu w mowie i śpiewie. Wypracowała autorską metodę kształcenia głosu, którą jako spójną koncepcję przedstawiła w publikacji Mówię i śpiewam świadomie (Universitas, Kraków 2003). Tę pozycję wydawnictwo uznało za bestseller (wielokrotne wznowienia i nakład ponad 12 000 egzemplarzy). Uczestniczyła w kilkudziesięciu konferencjach, w tym w wielu międzynarodowych. Prowadziła warsztaty z techniki wokalnej i mistrzowskie kursy zarówno ze śpiewu klasycznego, jak i śpiewu białego. 
 

Jej pasją jest wokalistyka w różnych stylistycznych odmianach. Od wielu lat zgłębia tajemnice głosu ludzkiego i zajmuje się kształceniem wokalnym. Jest cenionym nauczycielem akademickim, związanym z zielonogórskim środowiskiem akademickim od 1990 roku. Jako konsultant wokalny współpracuje z Chórem kameralnym UZ Cantus humanus.  Była trenerem wokalnym drużyny Urszuli Dudziak w Bitwie na głosy, telewizyjnym muzycznym show, prezentowanym kilka lat temu w II programie TVP. Wypromowała trzech doktorów. Współpracuje z wiodącymi uczelniami artystycznymi w Wietnamie (Hanoi, Ho Chi Minh, Thanh Hoa), prowadząc master class.
 

Od 1998 roku prowadzi Lubuskie Biuro Koncertowe, którego jednym z głównych obszarów działalności są cykliczne koncerty edukacyjne dla dzieci i młodzieży. W tym zakresie jej firma należy do najprężniej działających w kraju. Rocznie organizuje blisko 4 000 koncertów. Jest inicjatorką wielu artystycznych inicjatyw (m.in. Uniwersyteckich Koncertów Kameralnych ARS LONGA, Uniwersyteckich Wieczorów Wokalnych). 


Jest jedynym w Polsce etnomuzykologiem zajmującym się tradycyjną muzyką polskich Łemków, m.in. autorką obszernej monografii Wesele łemkowskie – obrzęd i muzyka. Tradycja a współczesność (Legnica 2009), współautorką dwujęzycznej polsko-łemkowskiej publikacji Śpiwanky Baby Olhy/Pieśni Babci Olgi (Legnica 2010) oraz redaktorem tomu Łemkowie – wczoraj, dziś, jutro… (Legnica 2011). 

Za swoją działalność otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Edukacji Narodowej oraz dziesięć nagród Rektora Uniwersytetu Zielonogórskiego.

Dnia 11 maja 2020 r. postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy otrzymała tytuł profesora sztuki.
 

Prywatnie od ponad trzydziestu lat jest żoną Rafała Ciesielskiego i mamą Dobrochny. Uwielbia morze, a jej największą pasją są kwiaty i ogród.

 

Prof. dr hab. Mirosław R. Dudek urodził się w 1956 r. w Trzebiatowie (woj. szczecińskie). W 1980 roku ukończył studia dzienne z fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Wrocławskim. Pracę magisterską wykonał i obronił w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego pod kierunkiem prof. dr hab. Andrzeja Pękalskiego. W 1986 r. został doktorem nauk fizycznych w specjalności fizyka teoretyczna. Doktorat wykonał i obronił w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego również pod kierunkiem prof. dr hab. Andrzeja Pękalskiego. W 1998 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk fizycznych w zakresie fizyki, specjalność fizyka teoretyczna  w Instytucie Fizyki Teoretycznej, Uniwersytetu Wrocławskiego. Do 2000 r. był zatrudniony w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego (1985-1986 etat asystenta, 1986-2000 etat adiunkta) a od 2000 r. uzyskał zatrudnienie na etacie prof. nadzw. najpierw w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze, a od 2001 roku na Uniwersytecie Zielonogórskim.
 

Odbył dwa długoterminowe staże naukowe (postdoc) w  Instituut Lorentz voor Theoretische Natuurkunde w Leiden w Holandii (1986-1987) oraz w Chimie Theorique, Institute de Catalyse, CNRS, Lyon we Francji (1996).


Działalność badawcza prof. Mirosława R. Dudka bardzo mocno związana jest z fizyką statystyczną i jej metodami, badaniami układów magnetycznych, badaniami przejść fazowych, zjawisk dyfuzji, rezonansu magnetycznego, badaniami metamateriałów mechanicznych, badaniami i syntezą nowych materiałów i nanomateriałów funkcjonalnych, zagadnieniami związanymi z degradacją materiałów. Dodatkowo stosował metody analizy statystycznej do badań struktury sekwencji DNA, ewolucji kodu genetycznego i dynamiki populacji.  Ostatnie lata to głównie badania w zakresie nanotechnologii.

Od 2019 r. jest kierownikiem projektu „Laboratorium inżynierii badań materiałowych”. Jest on realizowany w ramach Regionalnej Inicjatywy Doskonałości. (Partnerem w tym projekcie jest Wydział Mechaniczny UZ). W latach 2019-2022 na to przedsięwzięcie wydziały WFA i WM  otrzymają z MNiSW dofinansowanie w wysokości prawie 12 mln zł, z czego około 8,5 mln zł na najnowocześniejszy sprzęt badawczy. 

 

Prof. Mirosław R. Dudek jest autorem/współautorem 96 publikacji naukowych. Indeks Hirscha h=15  wg bazy Web of Science. Wypromował 5 doktorów. 


Dnia 11 maja 2020 r. postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy otrzymał tytuł profesora nauk ścisłych i przyrodniczych.


 

Prof. dr hab. Mirosław R. Dudek urodził się w 1956 r. w Trzebiatowie (woj. szczecińskie). W 1980 roku ukończył studia dzienne z fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Wrocławskim. Pracę magisterską wykonał i obronił w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego pod kierunkiem prof. dr hab. Andrzeja Pękalskiego. W 1986 r. został doktorem nauk fizycznych w specjalności fizyka teoretyczna. Doktorat wykonał i obronił w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego również pod kierunkiem prof. dr hab. Andrzeja Pękalskiego. W 1998 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk fizycznych w zakresie fizyki, specjalność fizyka teoretyczna  w Instytucie Fizyki Teoretycznej, Uniwersytetu Wrocławskiego. Do 2000 r. był zatrudniony w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego (1985-1986 etat asystenta, 1986-2000 etat adiunkta) a od 2000 r. uzyskał zatrudnienie na etacie prof. nadzw. najpierw w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze, a od 2001 roku na Uniwersytecie Zielonogórskim.
 

Odbył dwa długoterminowe staże naukowe (postdoc) w  Instituut Lorentz voor Theoretische Natuurkunde w Leiden w Holandii (1986-1987) oraz w Chimie Theorique, Institute de Catalyse, CNRS, Lyon we Francji (1996).


Działalność badawcza prof. Mirosława R. Dudka bardzo mocno związana jest z fizyką statystyczną i jej metodami, badaniami układów magnetycznych, badaniami przejść fazowych, zjawisk dyfuzji, rezonansu magnetycznego, badaniami metamateriałów mechanicznych, badaniami i syntezą nowych materiałów i nanomateriałów funkcjonalnych, zagadnieniami związanymi z degradacją materiałów. Dodatkowo stosował metody analizy statystycznej do badań struktury sekwencji DNA, ewolucji kodu genetycznego i dynamiki populacji.  Ostatnie lata to głównie badania w zakresie nanotechnologii.

Od 2019 r. jest kierownikiem projektu „Laboratorium inżynierii badań materiałowych”. Jest on realizowany w ramach Regionalnej Inicjatywy Doskonałości. (Partnerem w tym projekcie jest Wydział Mechaniczny UZ). W latach 2019-2022 na to przedsięwzięcie wydziały WFA i WM  otrzymają z MNiSW dofinansowanie w wysokości prawie 12 mln zł, z czego około 8,5 mln zł na najnowocześniejszy sprzęt badawczy. 

 

Prof. Mirosław R. Dudek jest autorem/współautorem 96 publikacji naukowych. Indeks Hirscha h=15  wg bazy Web of Science. Wypromował 5 doktorów. 


Dnia 11 maja 2020 r. postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy otrzymał tytuł profesora nauk ścisłych i przyrodniczych.


 

Prof. dr hab. inż. Adam Wysokowski urodził się w 1954 r. we Wrocławiu. W latach 1973–1978 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej (specjalność budowa mostów). Za pracę dyplomową otrzymał nagrodę specjalną Ministra Komunikacji. W 1986 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych w Instytucie Inżynierii Lądowej Politechniki Wrocławskiej na podstawie pracy Wytrzymałość eksploatacyjna stalowych przęseł mostów drogowych, napisanej pod kierunkiem prof. dr. hab. inż. Jana Kmity. W latach 1978–1983Z był związany  z Politechniką Wrocławską, gdzie odbył studia doktoranckie, a także brał udział w pracach badawczych z zakresu mostownictwa stalowego, głównie zjawiska zmęczenia tych konstrukcji. 
 

W latach 1983-1986 pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Drogowego i Mostowego we Wrocławiu na różnych stanowiskach kierowniczych (jego najważniejszym osiągnięciem z tego okresu jest estakada mostowa nad doliną Nysy Kłodzkiej w ciągu obwodnicy drogowej Kłodzka z zastosowaniem nowatorskich w owym czasie połączeń na śruby sprężające).


W latach 1986–2007 pracował w Instytucie Badawczym Dróg i Mostów w Warszawie, w którym kierował wybudowanym i zorganizowanym pod jego kierunkiem Ośrodkiem Badań Mostów, Betonów i Kruszyw w Żmigrodzie (filia IBDiM). W tym czasie zajmował się badaniami, w tym konstrukcji w skali naturalnej oraz wdrożeniem nowoczesnych materiałów i technologii w budownictwie drogowym, np. szeroko stosowanych obecnie konstrukcji gruntowo-powłokowych jako przepustów i mostów ekologicznych. Część z tych badań zrealizował, w ramach grantów naukowo-badawczych, tak krajowych jak i zagranicznych (UE, USA), jako ich wykonawca, a w kilku jako kierownik. 

 

W latach 1989-2000 r. profesor Adam Wysokowski był głównym koordynatorem do dziś funkcjonującego w drogownictwie systemu gospodarki mostowej SGM z ramienia Ministerstwa Transportu oraz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (ewidencjonowanie mostów, system przeglądów, utrzymanie, finansowanie, szkolenia).


Na Politechnice Warszawskiej złożył pracę habilitacyjną Trwałość mostów stalowych w funkcji zjawisk zmęczeniowych i korozyjnych, za którą otrzymał nagrodę Ministra Infrastruktury w 2003 roku.

 

Od 2004 r. kieruje utworzonym i zorganizowanym z jego udziałem Zakładem Dróg, Mostów i Kolei na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Uniwersytetu Zielonogórskiego. Był kierownikiem i wykładowcą kilku edycji studiów podyplomowych na temat nowoczesnego budownictwa drogowego i mostowego. Zorganizował wiele szkoleń, seminariów i konferencji (m.in. cykl konferencji na temat „Przepusty i przejścia dla zwierząt”, której ostatnia XIII edycja odbyła się w grudniu 2019 r.).


Wyniki jego prac naukowo-technicznych zostały wdrożone w szeroko rozumianej praktyce inżynierskiej. Wśród nich warto wymienić: nowoczesne dylatacje wysokomodyfikowane i izolacjo-nawierzchnie mostowe, nawierzchnie z asfaltu modyfikowanego gumą, zastosowanie kruszyw postalowniczych i pomiedziowych, system odwadniania mostów, metoda oceny nośności i trwałości eksploatowanych mostów stalowych, przepusty i mosty gruntowo-powłokowe o konstrukcji podatnej. Jest też autorem kilkudziesięciu projektów obiektów inżynierskich zrealizowanych w ciągach drogowych (m.in. w ciągu autostrady A1 Toruń-Stryków). Pod jego kierunkiem opracowano i wydano wiele obowiązujących w drogownictwie zaleceń na temat stosowania nowoczesnych technologii i metodyki badawczej np. nieniszczących metod badań betonu, napraw i ochrony powierzchniowej, oceny stanu powłok malarskich i korozji, odwadniania dróg i mostów. 

 

Był członkiem Sekcji Materiałów Budowlanych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN oraz wieloletnim członkiem Normalizacyjnej Komisji Problemowej nr 251 Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, a następnie Komitetu Technicznego ds. mostów. Obecnie jest członkiem Sekcji Inżynierii Komunikacyjnej Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN.


Od wielu lat jest ekspertem Unii Europejskiej, wcześniej ds. transportu powierzchniowego, a obecnie w ramach programu Horizon 2020, natomiast w kraju – Narodowego Centrum Badań i Rozwoju oraz Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. Jest czynnym członkiem wielu organizacji naukowo-technicznych, tak w kraju (ZMRP, PZiTB), jak i za granicą (IABSE, ASCE, SEI, DEI).


Dnia 11 maja 2020 r. postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy otrzymał tytuł profesora nauk inżynieryjno-technicznych.

Prof. dr hab. inż. Adam Wysokowski urodził się w 1954 r. we Wrocławiu. W latach 1973–1978 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej (specjalność budowa mostów). Za pracę dyplomową otrzymał nagrodę specjalną Ministra Komunikacji. W 1986 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych w Instytucie Inżynierii Lądowej Politechniki Wrocławskiej na podstawie pracy Wytrzymałość eksploatacyjna stalowych przęseł mostów drogowych, napisanej pod kierunkiem prof. dr. hab. inż. Jana Kmity. W latach 1978–1983Z był związany  z Politechniką Wrocławską, gdzie odbył studia doktoranckie, a także brał udział w pracach badawczych z zakresu mostownictwa stalowego, głównie zjawiska zmęczenia tych konstrukcji. 
 

W latach 1983-1986 pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Drogowego i Mostowego we Wrocławiu na różnych stanowiskach kierowniczych (jego najważniejszym osiągnięciem z tego okresu jest estakada mostowa nad doliną Nysy Kłodzkiej w ciągu obwodnicy drogowej Kłodzka z zastosowaniem nowatorskich w owym czasie połączeń na śruby sprężające).


W latach 1986–2007 pracował w Instytucie Badawczym Dróg i Mostów w Warszawie, w którym kierował wybudowanym i zorganizowanym pod jego kierunkiem Ośrodkiem Badań Mostów, Betonów i Kruszyw w Żmigrodzie (filia IBDiM). W tym czasie zajmował się badaniami, w tym konstrukcji w skali naturalnej oraz wdrożeniem nowoczesnych materiałów i technologii w budownictwie drogowym, np. szeroko stosowanych obecnie konstrukcji gruntowo-powłokowych jako przepustów i mostów ekologicznych. Część z tych badań zrealizował, w ramach grantów naukowo-badawczych, tak krajowych jak i zagranicznych (UE, USA), jako ich wykonawca, a w kilku jako kierownik. 

 

W latach 1989-2000 r. profesor Adam Wysokowski był głównym koordynatorem do dziś funkcjonującego w drogownictwie systemu gospodarki mostowej SGM z ramienia Ministerstwa Transportu oraz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (ewidencjonowanie mostów, system przeglądów, utrzymanie, finansowanie, szkolenia).


Na Politechnice Warszawskiej złożył pracę habilitacyjną Trwałość mostów stalowych w funkcji zjawisk zmęczeniowych i korozyjnych, za którą otrzymał nagrodę Ministra Infrastruktury w 2003 roku.

 

Od 2004 r. kieruje utworzonym i zorganizowanym z jego udziałem Zakładem Dróg, Mostów i Kolei na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Uniwersytetu Zielonogórskiego. Był kierownikiem i wykładowcą kilku edycji studiów podyplomowych na temat nowoczesnego budownictwa drogowego i mostowego. Zorganizował wiele szkoleń, seminariów i konferencji (m.in. cykl konferencji na temat „Przepusty i przejścia dla zwierząt”, której ostatnia XIII edycja odbyła się w grudniu 2019 r.).


Wyniki jego prac naukowo-technicznych zostały wdrożone w szeroko rozumianej praktyce inżynierskiej. Wśród nich warto wymienić: nowoczesne dylatacje wysokomodyfikowane i izolacjo-nawierzchnie mostowe, nawierzchnie z asfaltu modyfikowanego gumą, zastosowanie kruszyw postalowniczych i pomiedziowych, system odwadniania mostów, metoda oceny nośności i trwałości eksploatowanych mostów stalowych, przepusty i mosty gruntowo-powłokowe o konstrukcji podatnej. Jest też autorem kilkudziesięciu projektów obiektów inżynierskich zrealizowanych w ciągach drogowych (m.in. w ciągu autostrady A1 Toruń-Stryków). Pod jego kierunkiem opracowano i wydano wiele obowiązujących w drogownictwie zaleceń na temat stosowania nowoczesnych technologii i metodyki badawczej np. nieniszczących metod badań betonu, napraw i ochrony powierzchniowej, oceny stanu powłok malarskich i korozji, odwadniania dróg i mostów. 

 

Był członkiem Sekcji Materiałów Budowlanych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN oraz wieloletnim członkiem Normalizacyjnej Komisji Problemowej nr 251 Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, a następnie Komitetu Technicznego ds. mostów. Obecnie jest członkiem Sekcji Inżynierii Komunikacyjnej Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN.


Od wielu lat jest ekspertem Unii Europejskiej, wcześniej ds. transportu powierzchniowego, a obecnie w ramach programu Horizon 2020, natomiast w kraju – Narodowego Centrum Badań i Rozwoju oraz Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. Jest czynnym członkiem wielu organizacji naukowo-technicznych, tak w kraju (ZMRP, PZiTB), jak i za granicą (IABSE, ASCE, SEI, DEI).


Dnia 11 maja 2020 r. postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy otrzymał tytuł profesora nauk inżynieryjno-technicznych.

Wszystkim Państwu serdecznie gratulujemy nominacji profesorskich.